چشمان گریان آسمان، به سبب توست که می بارد و دل لرزانش به خاطر توست، که هنوز پابرجاست... تویی که غمهای سنگین زمانه را از خاطر حزین دل می زدایی و همّهای ناگفتنی اش را فرج و گشایشی... تکیه گاه همه ی عالم، شانه های فراخ دعای پدرانه توست...
مولای من!
به وجود توست که ما هنوز هستیم!